Özgürlük...

Önceleri, öğrenciyken özgürlüğü sadece kendim için istiyordum; geceleri dışarıda gezmek, hoşuma giden şeyleri okuyabilmek ve seçtiğim yere gidebilmek gibi geçici özgürlükler için...

Daha sonra, Johannesburg'ta bir genç adam olarak, potansiyelime ulaşmak, geçimimi sağlamak, evlenmek ve bir aile kurmak gibi temel ve onurlu özgürlükleri arzu ettim; yasal bir hayatta engellenmeme özgürlüğü.

Ama sonra giderek sadece benim değil, kardeşlerimin de özgür olmadığını görmeye başladım. İşte o zaman, kendi özgürlüğüme duyduğum açlık,halkımın özgürlüğüne duyduğum daha büyük bir açlık haline geldi. Hayatıma canlılık veren, beni korkmuş bir genç adamdan cesur birine dönüştüren, yasalara itaat eden bir avukattan bir suçlu olmaya götüren, ailesini seven bir eş iken yuvasız bir adam yapan, halkımın itibar ve öz saygıyla yaşayacak özgürlüğe sahip olması için duyduğum arzuydu...

Herhangi birinden daha erdemli ya da fedakar değilim, ama halkımın özgür olmadığını bile bile, kendi adıma kazandığım kısır ve sınırlı özgürlüklerden zevk bile almadığımı gördüm.

Nelson Mandela...